Παρατηρήσεις για τη γλώσσα και το ύφος του Γ. Ιωάννου

   Δύο σημεία που καθιστούν ιδιαίτερο το έργο του Γ. Ιωάννου είναι η γλώσσα και το ύφος των πεζογραφημάτων του.

   Η γλώσσα του είναι κατεξοχήν γλώσσα λιτή, ανεπιτήδευτη και καθημερινή που χαρακτηρίζεται όμως για την εκφραστική ακρίβεια και την κυριολεξία της. Πρόκειται για μια γλώσσα εμποτισμένη με τα βιώματά του, που κατευθύνεται προς τον εσωτερικό κόσμο του αναγνώστη από την οποία απουσιάζει εντελώς η ρητορεία, παρά το «δοκιμιακό» χαρακτήρα ορισμένων κειμένων του.

   Η γλώσσα του παραπέμπει στον απλό καθημερινό λόγο, τον αφόρτιστο από εξωτερικά στολίδια. Συχνά είναι τόσο απλή που θα μπορούσε να θεωρηθεί απλοϊκή επιτυγχάνοντας έτσι ένα παιδικό ύφος.

Βασικά γνωρίσματά της: μικρές περίοδοι, κυριολεξία, λεπτομέρεια, απουσία σχημάτων λόγου, ελλειπτικές αναφορές, ανάδειξη ενός κυρίαρχου στοιχείου στις περιγραφές.

   Το ύφος είναι απλό, άμεσο και συγκρατημένο χωρίς λυρικές εξάρσεις μελοδραματισμού. Χαρακτηρίζεται από εξομολογητικό τόνο ενώ συχνά είναι υπαινικτικό. Σκέψεις και κυρίως συναισθήματα δε δηλώνονται άμεσα αλλά υποβάλλονται από περισσότερο ή λιγότερο σαφείς υπαινιγμούς.

   Η χρήση του πρώτου προσώπου κυρίως στα σημεία όπου ο συγγραφέας αυτοβιογραφείται δίνει στο κείμενο εξομολογητικό τόνο ενώ η χρήση του δεύτερου και τρίτου προσώπου προσδίδει ποικιλία στο λόγο.

   Αξίζει να τονίσουμε πως στο έργο του δε λείπει και η ειρωνεία όταν γίνεται οξύτατος και δε διστάζει να καυτηριάσει πρόσωπα, πράγματα και καταστάσεις.